Aidan właśnie szedł ulicą, kiedy poczuł intensywny zapach magnolii i kurując się nim dotarł do niewielkiego sklepiku. Chłopiec od razu podszedł do rosnących dookoła kwiatów. Przyglądał się im chwilę po czym podniósł wzrok do góry, na szyld. Uśmiechnął się i przeczytał pod nosem nazwę sklepu. Otrzepał lekko płaszcz z kurzu i wiedziony ciekawością skierował się ku drzwiom wejściowym.

Kiedy poczuł, że ktoś złapał go za ramię wystraszył się, odskoczył szybko ustawiając się do domniemanego atakującego go opryszka przodem, przybierając pozycję obronną. Chłopak nauczył się wykonywać szybkie uniki i uciekać równie szybko, w obawie przed atakiem ze strony mniej przyjaznej części dzielnicy. Ku jego zdziwieniu ujrzał znajomą twarz, uspokoił się trochę i wyprostował.
- To znowu pan? - rzucił marszcząc brwi.

Chłopak zmarszczył brwi, skrzyżował ramiona na piersi i naburmuszył się jeszcze bardziej.
- Chciałby pan. - burknął. - Poza tym, ciężko jest chodzić po ciemnych uliczkach w samo południe. - dodał po chwili.
Było mu wstyd z powodu pierwszego wrażenia jakie wywarł na Bloodzie. Nie dość, że próbował ukraść mu jedzenie, to został przyłapany na gorącym uczynku. Na jego twarzy pojawił się przez chwilę delikatny rumieniec.

- Mam imię. - rzucił.
Chłopak odnosił wrażenie, że Blood patrzy na niego z góry i kpi sobie z jego sytuacji, albo pragnie mu w jakimś stopniu dokuczyć. Z drugiej strony jednak nie dziwił się mężczyźnie. Był tylko bezdomnym dzieciakiem, który zmuszony był do kradzieży jedzenia. Próbował usprawiedliwić się przed samym sobą, przecież musiał jeść, a nie mógł przemóc się do surowego szczurzego mięsa...a jednak wstyd sprawił, że nie był w stanie spojrzeć mężczyźnie w twarz. Całym sercem żałował, że nie udało mu się uciec z łupem, na dodatek pech chciał, że wpadał na Blooda bardzo często i raz po raz musiał mierzyć się ze swoim czynem. Szczęściem w nieszczęściu było to, że mężczyzna nie wyciągnął z tego żadnych konsekwencji.